“Dan wordt het zo vanille” hoor ik hem zeggen. Ik luister naar een podcast waarin een ondernemer uitlegt dat je jezelf altijd moet uitdagen om het beste uit jezelf en het leven te halen. Als je dat niet doet, is het allemaal maar vanille. En vanille, tja… dat is dus niet spannend, maar kleurloos en saaaai. Niet zo best.
Ice ice baby
Wie mij kent is natuurlijk nul verbaasd dat ik bij het horen van het woord ‘vanille’ in gedachten al in de ijssalon sta. In dit geval in een specifieke ijssalon op een specifiek moment dat een paar weken daarvoor plaatsvond. Het moment waarop ik me iets belangrijks realiseerde over vanille…
Terwijl ik sta de dubben, wik, weeg en probeer een keuze te maken uit het gigantische aanbod, weet zij het meteen. Wie is zij? Zij is de mevrouw die voor mij in de rij staat. Ze is ergens in de 70. Met een vriendelijke stem hoor ik haar de volgende bestelling doen: “Twee bakjes met allebei één bolletje vanille, alstublieft”.
‘Eén bolletje maar?’ denk ik. ‘En dan ook nog vanille?!’, want ja, ook mijn eerste associatie met vanille is dat het een beetje suf is.
Mooi
Vrijwel meteen verschijnt er een glimlach op m’n gezicht, want eigenlijk heeft het wel iets heel moois. Deze mevrouw hoeft geen grote coupe met zes bollen in allerlei exotische, vergezochte smaken. Niet groots en meeslepend, niet steeds iets anders en meer, meer, meer. Doe maar gewoon. Mooi.
Als ik later door het park loop met m’n ijsje (de keuze is gevallen op twee bollen, iets met butter scotch en knalrood frambozenijs) zie ik haar samen met haar man op een bankje genieten van hun bolletje vanille-ijs. Ik beeld me in dat ze al jaren en jaren op zomeravonden als deze samen op een bankje zitten en allebei één bolletje vanille-ijs eten. Tevreden. Zo simpel. Helemaal niet kleurloos en saai. Mooi.
Uitdaging
Weken later sta ik weer te dubben, te wikken en te wegen voor een gigantische vitrine vol ijs als me ineens het beeld van die bewuste avond te binnen schiet. Ik besluit eens gek te doen en een bolletje vanille te bestellen. Iets dat ik al jaren niet had gedaan, want vanille, tja… En is één bolletje niet wat weinig?!
Het spat er misschien niet zo vanaf bij vanille, maar tot mijn verbazing is met zorg en aandacht bereid vanille-ijs ontzettend lekker en ook het één-bolletje-beleid is prima (al blijft drie bollen natuurlijk ook nog steeds een heel prima plan).
Grootse en meeslepende zaken kunnen je het gevoel geven alles uit het leven te halen, maar de echte uitdaging zit wat mij betreft in tevreden zijn met vanille. Want als je tevreden kunt zijn met vanille, wordt het leven nooit vanille.
______
Tevreden zijn met wat er is, de grote, maar vooral de kleine ‘gewone’ dingen. Het lijkt simpel, maar kan best lastig zijn. Zou jij wel graag wat vaker tevreden zijn? Met je werk? De mensen om je heen? Hoe de dingen gaan? Met jezelf? Wil je er een keer over sparren? Let me know!
