Ik ben best flexibel. Ik schakel snel en pas me makkelijk aan. Dat heeft me in m’n professionele leven al veel gebracht. Ook privé ben ik de moeilijkste niet. Als vrienden willen afspreken, is mijn antwoord steevast: “roep maar wat, ik ben flexibel”. En loopt het net even anders, dan kan ik daar meestal prima mee leven.
Die flexibiliteit brengt me een hoop, maar er zit ook een keerzijde aan. Met zo’n Barbapapa-imago denkt je omgeving dat je je áltijd direct aanpast en nóóit even tijd nodig hebt. En dat geldt niet alleen voor m’n omgeving. Als ik heel eerlijk ben, heb ik dat zelf ook lang gedacht. Ik was er stellig van overtuigd dat ik m’n flexibele imago hoog moest houden en dat ik dus vooral niet kon toegeven dat ik aan dingen moet wennen. Eigenlijk helemaal niet zo flexibel.
Maar bij deze geef ik grif toe: ook ik moet weleens wennen. Sterker nog, ik moet aan heel veel dingen wennen. Aan ideeën, aan mensen, aan situaties.
Zo raar is dat niet. Voor kinderen bepalen we dat het heel normaal is dat ze moeten wennen. We plannen allerlei wenmomenten voor ze in. Op de crèche, op school, op zwemles. Alles om een geleidelijke overgang te creëren naar een nieuwe situatie. Gek eigenlijk dat we ons als volwassenen die tijd niet gunnen. We moeten alles meteen weten, kunnen, ons thuis voelen en vooral niet laten merken dat we nog wat onzeker en onwennig zijn. Zijn we niet meteen oké met een nieuwe situatie, dan worden we daar een beetje ongemakkelijk en kribbig van en verlangen we terug naar het oude.
In de categorie ‘terug naar het oude’ hoor ik op dit moment vooral veel mensen terugverlangen naar de zomer. Als ik opmerk dat de herfst toch ook prachtig is (ik houd van alle seizoenen!), is het antwoord “ja, ik geniet er altijd ontzettend van, maar nu nog niet”. Ik vraag me af wanneer dan wel? Als dit niet het goede moment is, wanneer dan wel? Komt dat er wel of moeten we gewoon even wennen?
Ik moet ook wennen. Hoezeer ik aan het eind van de zomer ook uitkeek naar de herfst met z’n prachtige kleuren, geuren, smaken en sfeer, ik ben toch even uit m´n doen. Het is lastig in woorden te vatten, maar ik voel het aan alles: mijn hele zijn maakt op dit moment de switch. Dat maakt niet dat ik een hekel heb aan de herfst, ik heb gewoon even tijd nodig en dat is oké. Door daaraan toe te geven ontstaat er ruimte. Zo doe ik dat bij veel nieuwigheden.
Ik herken wat er aan de hand is.
Ik erken dat ik tijd nodig heb.
Ik verken de nieuwe situatie op mijn eigen tempo.
Verkennen doe ik door mijn zintuigen open te zetten en stil te staan bij wat ik voel en ervaar. Daar dein ik vervolgens op mee en voor ik het weet ben ik gewend aan de nieuwe situatie. Zonder kribbig te worden of terug te verlangen naar het oude. Best flexibel.
___
Moet je nog een beetje wennen aan ‘het leven na de vakantie’? Vraag mijn E-book aan vol met tips voor vakantiegevoel tijdens je ‘gewone leven’.
