Ik merk dat het iets met me doet als Brechje vertelt over hoe zij zichzelf steeds meer laat zien, hoe ze van de zijlijn in het middelpunt is komen te staan. Ze is inmiddels ontzettend zichtbaar.
Wat ik voel is mijn eigen worsteling met zichtbaarheid. Niet alleen op social media, maar ook in het echte leven. Het houdt me al sinds mijn kinderjaren bezig.
In die tijd, en later ook als puber en student, liet ik mezelf zo weinig mogelijk zien. Ik deelde weinig, schermde veel af en was meestal het luisterend oor in plaats van de verteller. Dat is inmiddels wel anders geworden. Het lukt steeds beter om zichtbaar te zijn, maar daarmee wordt het niet per sé makkelijker.
Hoe meer ik mezelf laat zien, hoe meer de vraag rijst: wat laat ik eigenlijk zien? Is het echt? Ben ik dit 100%? En als het 100% ‘ik’ is, is die ‘ik’ dan wel genoeg?
En hoewel ze steeds minder voedingsbodem krijgen in m’n hoofd, duiken ook de diepgewortelde overtuigingen soms zomaar ineens weer op. Dan kunnen ze me behoorlijk beet hebben. ‘Ik mag niet te aanwezig zijn, want het is niet de bedoeling dat anderen last van me hebben’. En als ik aanwezig ben, ‘moet ik gezellig en vrolijk zijn, want het moet wel leuk blijven’. Lastig, want het is niet altijd gezellig en vrolijk. Ik voel me soms gewoon slecht, verdrietig, onzeker, niet gezien. Dat mag er ook zijn én gezien worden.
Wat is het toch tegenstrijdig: ik wil niets liever dan gezien worden en tegelijk vind ik mezelf laten zien zo ingewikkeld. Want als ik écht gezien word, wordt alles gezien. Ook de minder mooie kanten. Dat is eng. Het voelt naakt, kwetsbaar en onzeker.
Maar het voelt ook goed. Gelukkig wint dat het steeds vaker van het enge gevoel. Schreef ik vroeger in een dagboek wat ik later het liefst verbrandde (want wat als iemand ooit zou lezen wat me bezighield), schrijf ik nu blogs en gedichten die ik op het wereldwijde web zet. Bleef ik eerder het liefst alleen thuis op de bank verdwalen in m’n eigen gedachten, zoek ik nu mensen op om te delen wat me dwars zit. Als ik nieuwe mensen leer kennen, probeer ik me minder klein te maken dan ik geneigd ben te doen (want oh, die overtuiging dat je vooral niet arrogant over moet komen!).
Gedeelde smart is halve smart. Door te laten zien wie ik ben en wat me bezighoudt, maak ik het voor anderen makkelijker om hun verhaal te doen. En dan blijkt dat we allemaal dezelfde worstelingen hebben. Het gaat trouwens niet alleen op voor smart. Ook de dingen die ik goed kan, waar ik trots op ben, zijn de moeite waard om te laten zien, die inspireren net zo goed.
Zichtbaarheid zorgt voor verbinding. Daarin zit de aanmoediging om stukje bij beetje op te schuiven van de zijlijn naar het middelpunt.
______
Herken jij dit gevoel? Wil je er iets over delen of heb je een vraag? Neem gerust contact met me op.
Benieuwd naar het verhaal over Brechje? Check het hier.
