In korte tijd sprak ik twee mensen die de kans kregen om promotie te maken op hun werk. Allebei bedankten ze vriendelijk voor het aanbod en bleven zitten waar ze zaten. De reacties in hun omgeving waren vol ongeloof. Als je de kans krijgt om je te ontwikkelen, moet je dat toch doen?!
Niet zo verrassend, deze reactie. Het algemene beeld is dat het hoger, beter, mooier, meer moet. Meer verantwoordelijkheid, meer geld, meer aanzien. De overtreffende trap is the way to go.
Of toch niet? De keerzijde zie ik dagelijks om me heen. Mensen die moe zijn, niet lekker in hun vel zitten, bezwijken aan alle verantwoordelijkheden in hun leven, burn-out raken. Het continu najagen van meer en beter is knap vermoeiend. Bovendien wordt het, als je steeds bezig bent met wat je nog niet hebt, lastig om te genieten van wat er wel is.
Dit is geen pleidooi voor altijd maar blijven zitten waar je zit. Beweging is goed, maar die beweging hoeft niet altijd in de richting die ‘hoort’. Als je eerlijk naar jezelf kijkt, hoe je je voelt en wat je heel graag zou willen, komen er misschien wel hele andere dingen naar voren dan je had bedacht. Mét een hele andere oplossing.
Jaren terug had ik een vaste baan waarbinnen ik alleen maar bezig was om het volgende level te halen. Bij ieder functioneringsgesprek baalde ik weer als die volgende stap er niet in zat. Het was een doel op zich geworden om een hogere titel te krijgen en meer geld te gaan verdienen, zonder dat ik eigenlijk nog wist waarom. Pas toen ik beter ging bestuderen waar ik wel en niet tevreden mee was, kwam ik erachter dat die felbegeerde stap me niet zou helpen in wat ik eigenlijk zocht; voldoening en plezier in m’n werk.
Een ander scenario is dat je er bij nadere bestudering achter komt dat het eigenlijk best goed is zoals het is en dat je op dat moment niet verder hoeft.
Die conclusie trokken mijn vrienden ook en dat vond ik wel verfrissend. Ze zijn blij met wat ze doen. Zodra ze zin krijgen om een stap te maken (welke kant op ook), is het vroeg genoeg. Nu is in ieder geval niet het moment. Het is niet dat ze onzeker zijn (dat wordt vooral bij vrouwen nogal eens gedacht in zo’n geval), ze worden gewoon niet blij van het vooruitzicht. Zoals de één zei: “dan krijg ik ineens allemaal regeltaken” en de ander: “dat betekent van overleg naar overleg, terwijl ik liever met m’n neus in een Exceltabel zit”.
Kortom, ze maakten een keuze die niet per sé in het algemene beeld past, maar wel in hun eigen beeld. En daarin is goed gewoon goed genoeg. Dat vind ik al best ontwikkeld.
_____
Sta jij voor een keuze op je (carrière)pad? Kom je er niet helemaal uit? Of helemaal niet? Neem contact met me op, dan gaan we samen op zoek naar wat je te doen staat.
